Not a goodbye but see you later Vancouver!

Lieve allemaal,

Dit is mijn allerlaatste verslag vanuit Vancouver. Elke dag, een jaar lang heb ik jullie op de hoogte gehouden van leven bij de familie Crerar in North Vancouver. Met een massive smile kijk ik terug op dit avontuur. Ik heb zoveel leuke dingen gedaan, zoveel mooie natuur gezien en zoveel nieuwe mensen uit verschillende windstreken leren kennen. Daarnaast heb ik veel geleerd, gelachen en mijzelf uitgedaagd. De familie Crerar ben ik eeuwig dankbaar voor deze opportunity. Zij hebben mij een kijkje gegeven in hun leven. Ook hebben Julia en David mij de zorg van hun kinderen toevertrouwd. Gedurende het jaar is de band tussen ons allen gegroeid. Dit heeft mooie momenten opgeleverd. Ook hebben we nieuwe herinneringen gemaakt met zijn allen. Ik ga de familie erg missen. Tony en Maureen ben ik ook erg dankbaar. Zij hebben mij de eerste dagen op sleeptouw genomen. Zo lief van ze! In dit verslag zal ik vertellen hoe ik afscheid heb genomen.

-30 oktober-
Vandaag werk ik nog een allerlaatste keer. Dit had ik aangeboden omdat ik vandaag de auto wilde lenen om naar Park Royal en naar andere plekken te rijden. I need to run some errands too. In de ochtend breng ik Gus voor de allerlaatste keer naar Sunflower. We kletsen wat over de nieuwe au pair en dat ik terug ga naar Nederland. Tegen achten breng ik David naar de bushalte. We praten over de hikes die ik heb gedaan. Daarnaast bedank ik hem hartelijk voor al zijn hike recommendations. Als ik terug ben, ontbijt ik eerst even. Dan nog even de keuken spik en span maken. Omkleden en op naar Park Royal. Eindelijk kan ik de afscheidscadeautjes ophalen voor Tony, Maureen, Julia, David en de kinderen. Voor de vakantie met Suus heb ik twee fotoboeken gemaakt zodat ze een blijvende herinnering van mij hebben. Eerst stop London Drugs drogisterij. Daarna nog even snel kijken voor souvenirs. Voor Sjuul en Sam wil ik een water bottle kopen met iets typisch Canadees erop. Bugger, ik kan ze nergens vinden. Om 11 uur heb ik met Karen afgesproken om te gaan brunchen. We meeten bij Browns Socialhouse Town Centre in Coquitlam. Ik vind het erg jammer om afscheid te nemen van Karen. Ze is echt een vriendin geworden. Ik ben erg blij dat ik haar heb leren kennen via Katie en Nicola. Onze lunch-dates zullen me altijd bij blijven. Ook deze keer hebben we het super gezellig. We kletsen wat af: over de toekomst, over onze reisplannen en over onze host-families. Ondertussen eten we onze buiken rond. Tegen enen is het dan echt tijd om afscheid te nemen. Zeker even slikken. A massive hug and not a goodbye but see you later. Het terugrijden verloopt voorspoedig. Thuis ga ik verder met foto’s en filmpjes op mijn laptop zetten. Hiermee ben ik een paar dagen geleden begonnen. In Canada had ik namelijk een andere telefoon met Canadees nummer en een Canadese provider. Ik hoop er vandaag klaar mee te zijn. Ondertussen pak ik mijn spullen verder in. De cadeautjes voor de familie pak ik in. Ik schrijf voor elk kind, Julia en David en Tony en Maureen een kaart. Dan is het tijd om Gus op te halen bij Sunflower en af te zetten bij pianoles. In de tijd dat Gus pianoles heeft, ga ik de boodschappen voor Julia ophalen bij Save on Foods. Ik ben precies op tijd weer bij de pianoles. We kunnen gelijk weer door. Ooh helemaal vergeten te vertellen. Diepe schaam… Papa is op werkbezoek bij twee champignonbedrijven in de buurt van Vancouver. Woensdag zullen we samen terug vliegen naar Amsterdam. Echt heel erg leuk vind ik het! Vanavond gaan we met zijn alle uiteten bij de favoriete pizzeria van de familie: Il Castello. Dit is tegelijkertijd ook mijn afscheidsdiner. De pizza’s en salades heb ik al vaak gehad maar toch blijft het super lekker. Er wordt over van alles gepraat. Na het eten, spreek ik met papa af hoe laat hij mij komt ophalen donderdag. Morgen heeft hij de hele dag afspraken en ’s avonds gaat hij uiteten met collega’s. Zelf heb ik morgen ook een volle dag met theeleuten, Halloween en uiteten. Ik neem afscheid van pap met een dikke knuffel. ‘Tot overmorgen’ zeg ik. We stappen in de auto en rijden terug naar huis.

-31 oktober-
Ooh lekker even uitslapen of ja uitslapen. Ik kan niet echt meer uitslapen. Om 08:00 uur ben ik klaar wakker. De laatste foto’s en filmpjes op mijn laptop zetten. Mijn outfit klaarleggen voor Halloween. Rond 09:00 uur loop ik naar boven om te ontbijten. Iedereen is het huis al uit. Ik zie geen Rosalyn (tijdelijke au pair die eerder bij de familie heeft gewerkt). Mmm apart, nou ja ik ga ontbijten. Ik ontbijt niet te veel omdat ik tegen elven naar BjornBar Bakery ga. Hier heb ik met Sam en Laura afgesproken om te gaan lunchen. Ook zal ik van hen afscheid nemen. Als ik op mijn kamer kom, zie ik dat de filmpjes en foto’s klaar zijn. Nice! Nu heb ik de tijd om de spullen klaar te maken voor de nieuwe au pair Nikki. Voor haar laat ik twee tassen met chips, stroopwafels en andere spulletjes achter. Ook draag ik de bureauspullen, de telefoon, de Compass Card en sleutel van het huis over aan haar. Dan is het tijd om te gaan. Super fijn, ik heb de Subaru nog tot mijn beschikking. Dat scheelt weer wat reistijd :D Sam en Laura zitten al aan een tafeltje wanneer ik aan kom bij BjornBar Bakery. Ik bestel een Cheddar Bacon Scone en Lemon Meringue Bar met een lekker sapje erbij. Weer wordt er veel gepraat. We halen memories op van de verschillende hikes die we samen hebben gedaan. Ik kijk met een massive smile terug op onze avonturen. Ook praten we over de toekomst. Laura blijft hier en zit midden in het proces van haar permanent residency. Sam blijft nog tot december en gaat dan terug naar Melbourne Australië om te gaan studeren. Dan is het tijd om echt afscheid te nemen. A massive hug and not a goodbye but see you later. Ik ben snel weer terug bij de familie. Ik heb zo met Marine afgesproken om de Compass Card terug te geven die ik van haar heb mogen lenen. Ik loop naar binnen om het te pakken. Ook even de autosleutels klaar leggen voor Rosalyn of Julia. Dan loop ik naar Marine. Super leuk dat Marine nu zo dichtbij woont. Tien minuutjes later ben ik er. Leuk om nog voor een laatste keer te zien hoe ze woont. Zij heeft de hele kelder voor haarzelf, wicked! We kletsen nog over haar reisboek in de maak, Halloween en onze host-families. De tijd vliegt voorbij. Ik bedank haar massively voor het lenen van de Compass Card. Nu is het tijd om echt afscheid te nemen. A massive hug and not a goodbye but see you later. Weer thuis ga ik mij klaarmaken voor the Halloween Trick and Treat. Vorige jaar was ik helaas twee dagen te laat voor deze Canadese traditie. Nu kan ik er bij zijn, zin in! Ik ga verkleed als een spokey nurse. Met David, Gus, Lilla (een vriendinnetje van Gus) en haar familie ga ik op stap. Ik heb de grootste lol met de moeder van Lilla. Onderweg drinken wij alcoholische versnaperingen terwijl de kinderen lekker snoep verzamelen. We giebelen er op los. Ja ik ben ook aan het drinken op een lege maag hihihi. Op een gegeven moment zijn Lilla’s moeder en ik de rest kwijt. Hahaha, we kunnen er om lachen. Gelukkig vinden we ze ook weer. Onderweg zie ik de meest enge huizen. De een nog meer scary dan de ander. Bij sommige huizen staan zelfs acteurs om kinderen en volwassenen te laten schrikken. Om half 8 moet ik helaas gaan want ik heb met Georgia afgesproken om uit te gaan eten en afscheid te nemen. We meeten bij the Old Spaghetti Factory in Gastown. Georgia zit al aan de wijn als ik aan kom bij het restaurant. Ik join haar gelijk. Men ik heb heel erg zin in pasta! We raken aan de praat met de serveerster. Zij komt namelijk ook uit Engeland. Toevallig ook nog uit dezelfde stad. De meiden praten over clubs en pubs. Ik moet lachen om hun accent. Dan neemt ze onze bestelling op en praat ons nog een flesje wijn aan. Georgia en ik praten wat af. Georgie blijft nog voor een langere tijd in Canada. Haar avontuur is nog niet afgelopen. Die van mij loopt wel ten einde. Twee bottles wine, brood vooraf en een lekker pasta later gaan we giechelend terug naar de North Shore. Omdat we allebei een andere bus moeten pakken, nemen we afscheid bij de uitgang van de Seabus. A massive hug and not a goodbye but see you later. In de bus val ik al bijna in slaap. No, ik moet wakker blijven. Yay, dat lukt me gelukkig. Als ik thuiskom, zijn Julia en David nog wakker. Ik bedank ze uitgebreid voor het afgelopen jaar en alles wat ze voor mij gedaan hebben. Ik weet niet of ik ze morgenvroeg nog zal zien. Dit geldt ook voor de kids daarom heb ik de afgelopen dagen al afscheid van ze genomen. Met natuurlijk voor allemaal a massive hug and not a goodbye but see you later. Niet veel later lig ik in bed en val ik zo in slaap.

-1 november-
Het is dan toch echt mijn aller- aller- allerlaatste keer opstaan in mijn slaapkamer bij de Crerar family. Over enkele dagen zal de kamer van de nieuwe au pair Nikki zijn. Eigenlijk best raar om te beseffen dat zij nu dit haar ‘thuis’ gaat noemen. Net als ik het afgelopen jaar heb gedaan. Ik voel wel een klein katertje hahaha. Wanneer ik boven kom, is iedereen al weg. Heel heel heel erg jammer maar dat geeft mij wel de kans om de cadeautjes en kaartjes klaar te leggen zonder dat iemand het merkt. Voor de familie is het namelijk een gewone donderdag. Ik ben blij dat ik de afgelopen dagen afscheid heb genomen. Nog voor de allerlaatste keer een geroosterde boterham met cheddar cheese eten. Die kaas ga ik niet echt missen, geef mij toch maar gewoon Nederlandse kaas hihihi. Even het bed afhalen en in de was doen. Nog een allerlaatste keer douchen in de badkamer die ik een jaar lang tot mijn beschikking had. Make uppen, aankleden en dan de spullen naar boven tillen. De koffer, backpack en handbagage zijn een beetje te veel om het in een keer te doen hahaha. Voor de allerlaatste keer loop ik een rondje door het huis. Het doet me toch wel meer dan ik had gedacht om afscheid te nemen. Een jaar lang heb ik in dit huis gewoond en gewerkt. Ik ben het mijn thuis gaan noemen. Er rollen tranen over mijn wangen. Wat kijk ik met veel plezier terug op dit leerzame avontuur. Mijn make up is een beetje uitgelopen. Nog even snel bijwerken want papa is er zo. De bel gaat. Dat moet papa zijn. Ik maak de deur open. Dikke knuffel. We leggen de spullen gelijk in de auto. Ik vraag of pap nog wat te drinken wil. Hij stelt voor om in de stad nog wat te drinken. Daar zeg ik geen nee tegen. Ik check de kamer nog voor een allerlaatste keer. Nope niks meer laten liggen. Nog even plassen en dan is het echt tijd om te gaan. Ik trek de voordeur voor een allerlaatste keer achter mij dicht. We stappen in de auto. Ik zwaai naar het huis terwijl papa de buurt uit rijdt. Bedroefd maar ook blij en dankbaar. Voor de allerlaatste keer rijden we over the Lions Gate Bridge. Wat ga ik dit uitzicht met Stanley Park en Vancouver Harbour missen zeg! Op Robson Street parkeert papa de auto. Omdat we meer tijd over hebben dan gedacht, lopen we nog enkele winkeltjes binnen. We houden het snel voor gezien. Beide hebben we zin in een drankje. Om precies te zijn een smoothie. Dus wordt het Jugo Juice. Ik heb een tropische smoothie en papa eentje met bosvruchten. Al drinkend lopen we naar de auto. Niet veel later rijden we naar het vliegveld. Gelukkig geen files en lekker doorrijden dus. Op het vliegveld moet papa nog wel de huurauto inleveren. Dit gaat ook easy peasy. Bij de incheckbalie leveren we onze koffers/tassen in. Fingers crossed dat niks te zwaar is. Yay de weegschaal geeft een getal onder de 23 kilogram aan. Papa heeft geregeld dat we extra beenruimte hebben en langs elkaar kunnen zitten. Wicked! Mijn maag begint te knorren. Ik kijk op de klok en ja inderdaad het is al voorbij lunchtijd. Na het eten ga ik nog even rondlopen want ja ik zit dadelijk nog negen uur. Bij een souvenirshop kom ik de water bottles tegen die ik voor Sjuul en Sam wilde kopen maar tot op heden niet had kunnen vinden. Een klein vreugdedansje maak ik. Ooh kakkie ik heb mijn portemonnee bij papa laten liggen. Dat wordt even een sprintje terug. Als ik weer terug ben bij de souvenirshop hebben ze gelukkig nog twee dezelfde. Happy me :) Daarnaast maak ik nog wat foto’s van het vliegveld. Als ik bij pap terug ben, gaan we nog even kijken bij de Duty Free Shop. Dan is het tijd om te boarden. Het voelt surreal om Vancouver en Canada dan toch echt te verlaten. Not a goodbye but see you later!

Dan starten de motoren. Het is echt tijd om naar Amsterdam terug te vliegen. Het chille aan deze vlucht is dat het mee gaat met mijn natuurlijke biologische klok. Heerlijk wat een beenruimte! Bovendien zit ik bij het raam en kan ik lekker naar buiten kijken. Voor de laatste keer maakt Raincouver haar naam waar. Het regent pijpenstelen. Hahaha de regen ga ik niet missen. Precies een jaar geleden kwam ik aan op een regenachtige dag in Vancouver. Toen nog niet wetende wat mij te wachten stond. Nu is de cirkel rond en kijk ik terug op een wicked adventure with wonderful people! De negen en een half uur durende reis start ik met een filmpje. Een kleine twee uur later krijgen we avondeten. Papa en ik zijn er niet zo kapot van. De snack daarentegen, daar word ik blij van. Wat zal het zijn, hoor ik jullie denken… Het is een stroopwafel. Yummy ik ben er helemaal happy mee. Nog even een boekje lezen en dan is het tijd om te slapen. In de vroege ochtend word ik wakker.

-2 november-
Lees met vroege ochtend een uurtje of vijf. Ik merk aan mijzelf dat ik klaar ben met het zitten. Daarnaast ben ik too excited om naar huis te gaan. Ik besluit om nog maar een film te kijken. Dit leidt mij af. Papa is inmiddels ook wakker geworden. Wat een timing! Als de film is afgelopen, komen de stewardessen met het ontbijt. Naar mijn mening smaakt dit lekkerder dan het avondeten. Rond tienen zie ik vanuit het vliegtuigraampje het Nederlandse landschap verschijnen. Mijn hart maakt een sprongetje. AAAAHHH bijna weer op Nederlandse bodem. Het kan mij nu niet snel genoeg gaan. Papa zit er heerlijk relax bij. Ik maak nog een paar mooie foto’s van Nederland uit de lucht. De captain spreekt vanuit cockpit dat de landing wordt ingezet. Riemen vast en daar gaan we. De landing verloopt smooth maar het duurt nog even voordat we uit kunnen stappen. Het vliegtuig moet nog een stukje rijden. Pff schiet nou op! Dan stopt het vliegtuig, gaan de lichtjes van de riemen vast uit en kunnen we onze spullen pakken. Precies om 10:25 sta ik weer op Nederlandse bodem. Papa en ik zijn vlot uit vliegtuig. Wat lijkt de tijd langzaam te gaan als we op onze koffers staan te wachten. Ondertussen wordt papa gebeld door mama waar we blijven. He he eindelijk zijn onze koffers er. We laden ze op de trolley en lopen richting de aankomsthal. In de aankomsthal staan mama, Sam en tot mijn grote verrassing Floor te wachten. Tranen rollen over mijn wangen. Wat ben ik blij om ze te zien! Massive hugs voor allemaal. Het enige wat ik me afvraag is: ‘Waar is Sjuul?’ Die moet werken zeggen mama en Sam. Niet veel later zitten we met zijn vijven in de auto terug naar Ottersum. Ik kijk om heen en moet echt weer wennen aan het vlakke landschap en de smallere wegen. Als we Ottersum binnenrijden, lijkt er na een jaar niks te zijn veranderd. Toch ben ik zelf wel veranderd door mijn avontuur in Vancouver.
Als ik thuis ben, komt Sjuul naar buiten. Ja hoor, daar komen weer tranen. Natuurlijk ook weer een massive hug en de vraag: ‘Uh? Jij moest toch werken?’. Sjuul geeft niet echt antwoord op mijn vraag. Samen tillen we de koffers en de backpack naar binnen. Niet vermoedend stap ik de kamer en zie tot mijn grote verbazing al mijn Ottersumse vriendinnetjes zitten. Hahaha, alweer tranen en natuurlijk massive hugs. De meiden hebben samen met Sjuul, Sam en mama een lunch georganiseerd voor mijn thuiskomst. Echt joh, wat een verrassing en zoooo super lief. Wat ben ik ze dankbaar voor dit mooie gebaar. Hahaha nu valt het kwartje waarom mama zo snel naar huis wilde en Sjuul geen antwoord gaf op mijn vraag. We kletsen wat af. Eindelijk kan ik weer Nederlandse kaas eten, heerlijk! Tegen een uurtje of drie gaan de meiden richting huis. Nu is het tijd om bij te komen en langzaam alles uit te gaan pakken. Het uitpakken zal nog wel enige tijd duren, denk ik zo hahaha ;). ’s Avonds voelt het apart om weer in mijn eigen bed te slapen na een jaar er niet geslapen te hebben. Door de vliegreis en alle indrukken lukt het me vrij snel om in slaap te vallen. Morgen zal ik wel even moeten wennen dat ik niet meer Vancouver ben.

De laatste dagen zijn een soort van rollercoaster geweest. Afscheid genomen van de familie en vriendinnen in Vancouver maar ook massive hugs uitgedeeld aan mijn familie en vriendinnen die ik zo gemist heb. Afscheid nemen voelt toch wel apart omdat ik een jaar deel heb uitgemaakt van het gezin en een band met hen en Tony en Maureen heb opgebouwd. Ik ben ze erg dankbaar voor deze mooie en speciale ervaring. Ook de avonturen die ik heb meegemaakt en de mensen die ik heb leren kennen, hebben gezorgd voor een onvergetelijke tijd. Met een massive smile kijk ik hierop terug. Ik vond het super fijn om met papa samen terug te vliegen naar Amsterdam. Wat een blessing zeg! En natuurlijk de verrassing door mama, Sam en Sjuul georganiseerd. Wow wat gaaf dat mijn vriendinnen er waren om mijn thuiskomst te vieren. Ik ben er nog steeds ondersteboven van!
Dit was mijn allerlaatste verslag van mijn avontuur in Vancouver. Ik hoop dat jullie hebben genoten van het lezen van mijn reisverhalen. Ik heb in ieder geval een top jaar gehad. Voor mijn Canadian Family en Vancouver it’s not a goodbye but a see you later.

Heel veel liefs en massive hug!
Suzan