Nog maar 7 dagen te gaan :(

Lieve allemaal,

Over precies zeven dagen rond deze tijd (het is nu 9 uur 's avonds in Perth) ben ik op het vliegveld aan het wachten op mijn vlucht naar Dusseldorf. Om vervolgens naar mijn koude kikkerlandje te vliegen. Heel raar is dat eigenlijk. Ik kan niet geloven dat het bijna voorbij is. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het eigenlijk wel heel jammer vind dat het er bijna op zit. Ik had nog zoveel meer willen doen. Ik ga deze week nog volop genieten.

Nog even eerst een terugblik op wat ik de afgelopen week heb gedaan. Het werken gaat nog steeds door. Helaas dat is even de mindere kant, maar op de dagen dat ik vrij ben, heb ik genoeg leuke dingen te doen. Zo heb ik al heel wat Australische kleren in de wacht gesleept en met mensen bijgekletst en nog veel meer. Ik kan niet wachten om jullie ze te showen. Ik denk dat ik wel met een iets zwaardere tas terug kom. Arme papa die moet de tas naar de auto dragen hahaha.

Vrijdag 11 mei ben ik naar het Nambung National Park geweest. In dit park zijn de beroemde Pinnacles. Pinnacles zijn alleenstaande rotsen. Wat ik vooral indrukwekkend vond, is dat je een super super gele woestijn hebt met die gigantische rotsen erin. Ook dit keer heeft het Australische landschap me weer weten te verbazen. Bij een van de uitzichtpunten in Nambung National Park kan je de hele omgeving zien. Om mij heen zag ik aan de ene kant de zee met haar hagelwitte duinen en aan de andere kant heel veel groene struiken en dan in het midden: de gele Pinnacles Woestijn. Echt heel apart om te zien. Op de terug kwam Trevor erachter dat hij zijn portemonne was vergeten bij de souvenirshop in Nambung National Park. Gelukkig waren we nog niet zo ver er vandaan en hadden ze zijn portemonnee gevonden. Zo duurde onze terugreis iets langer dan gepland.

Afgelopen weekend had ik lekker vrij gevraagd, want ik zou gaan bijkletsen met Chelsea. Chealsea heb ik ontmoet tijdens mijn trip in Nieuw Zeeland. Op deze trip vertelde ze me dat ze in Perth woonde. Ik antwoordde: daar ga ik ook naar toe. Chelsea: dan moeten we zeker een keer afspreken. Zo gezegd, zo gedaan. Eigenlijk zouden we zaterdag ergens gaan eten. Maar helaas Chelsea was ziek. Dat was wel even balen. Gelukkig kon ze zondag wel. Jammer dat je dan wel maandag moet werken. Dit mocht de pret natuurlijk niet drukken. Zondag was het dan zo ver. Ik was helemaal naar Frementle afgereisd. Hier werd ik even voorgesteld aan Chelsea's vriendengroep. Chelsea was vergeten te vertellen dat ze ook een afscheidsfeestje had van een vriendin. Niet dat ik het erg vond om nieuwe mensen te leren kennen. Ik was natuurlijk voor hun de interessante Nederlander hahaha. Het was een super leuke, gezellige en crazy avond. Al met al zeker voor herhaling vatbaar.

Dit is dan mijn enerlaatste verslag. Over enkele dagen komt mijn allerlaatste verslag en dan is het volgende verslag in real live. Maar het is hier al laat. Dus tijd voor een schoonheidsslaapje.

Liefs en een dikke knuffel Suzan