'Ik voel me net een ijsklontje'

Lieve allemaal,

De meeste mensen weten het al, maar voor de mensen die om een of andere rede onder een steen hebben geleefd, vertel ik het nog een keer.
Ik heb een 'reisje' gemaakt naar the Outback van Australie, Adelaide en Melbourne en alles daar tussen in. Lees: lange, lange afstanden en recht, saaie wegen ;)

- Dinsdag 24 april-
Dinsdag 24 april was het dan zo ver. Rond het middaguur vloog ik naar Alice Springs. Ik vloog met Qantas, want die zijn de enige die naar Alice Springs vliegen. Het was een korte vlucht van zo'n 2 en een half uur. Net als alle andere vluchten had ik een noodrantsoen ingeslagen, want ik dacht dat ik geen eten en drinken krijgen tijdens de vlucht of dat je ervoor moet betalen. Dat is namelijk altijd bij de vluchten die ik boek (lees: goedkope vliegtuigmaatschappijen). Opeens kwam er een stewardess voorbij met eten. Helemaal happy was ik en als arme backpacker bewaar je dan ook nog een beetje eten, want dat wordt dan 's avonds je diner. Enkele minuten later was ik dan eindelijk in Alice Springs. Ik werd opgehaald om naar het hostel te gaan. Wat me opviel aan het landschap was dat alles roodachtig en droog is. Het zand, de bomen en zelfs een beetje de weg. In alice Springs leven ook heel veel Aborignals. Dus die zag je ook onderweg veel. De tour begon de dag erna al erg vroeg, dus helaas geen stapavondje voor mij.

- Woensdag 25 april-
Om kwart voor 7 's morgens begon de tour dan echt. De bus was twee plaatsen na vol. Veel meiden en een paar jongens. Het merendeel deel Duiters. Dus mijn Duits is nu vloeiend. Het zag eruit als een gezellige en outgoing groep. Eerst moesten we nog even twee mensen op halen bij een ander vliegveld. Nu was de bus compleet vol. Toen reden we verder naar Uluru. Dit is die grote bekende rode ronde berg, die je ziet in alle boeken over Australie. Eerst gingen naar een soort museum over de Aborignals. Niet echt heel interessant. Binnen tien minuten was je klaar. Daarna gingen we een wandeling maken om de basis van Uluru. Helaas konden we niet helemaal rond, want de Aborignals hadden er een ceremonie. Onderweg hebben we gezien waar de Aborignals leven en hebben dingen over hun cultuur geleerd. Je kunt op Uluru klimmen, maar het is gevaarlijk en ik vond het niet respectvol naar de Aborignals toe. Uluru is heilig voor hun. Het is heel bijzonder om zo dichtbij Uluru te komen. 's Avonds gingen we kijken naar de zonsondergang. Je ziet de kleur van Uluru veranderen van bruin naar vuurachtig rood. Super mooi. Ik kon dan ook niet genoeg foto's maken. Het lijkt net of je naar de postkaarten van Uluru kijkt. Geweldig :D Als avond eten hadden we een heerlijke bbq met kangaroevlees en al. Daarna was het tijd om naar bed te gaan, want we moesten de dag erna om 4 uur op. We sliepen in een swag. Dit is een slaapmat met slaapzak en dan heb je een bescherming voor over je hoofd. Je slaapt buiten. Ik heb het nog nooit koud gehad. Ik voelde met net een ijsklontje. Ooh ja en dan ga je 's avonds nog even naar de toilet. Wat zag Suzan zul je je dan afvragen? Nee... geen slangen of spinnen. Maar dingo's en wat doet Suzan dan... Nee, niet rustig blijven staan en rustig blijven. Maar omdraaien en wegrennen. Niet zo slim van Suzan :P. Gelukkig kwam een van de jongens ze wegjagen en kon ik eindelijk rustig naar de toilet. Dat was me toch ook wel weer een avontuurtje. Vervolgens voel je je nog meer een ijsklontje :P.

- Donderdag 26 april-
Normale mensen slapen nog om 4 uur 's nachts of komen terug van het uitgaan. Juist, wij moesten opstaan. Ik had niet goed kunnen slapen van de koud. Maar de sterrenhemel die ik daarvoor terug kreeg, maakte een hoop goed. Onze bus had kuren en wilde niet starten. Iedereen baalde ernorm hiervan, want we misten bijna de zonsopgang bij Uluru. Om het echte Outback gevoel compleet te maken, mochten we dan ook nog de bus gaan duwen. Gelukkig startten de bus en toen we in de warme bus zaten, kon iedereen er de lol wel van inzien. We waren op tijd voor de zonsopgang pffff gelukkig maar. Al bibberend heel veel foto's gemaakt. Ook weer onbeschrijvelijk mooi. Daarna vervolgenden we onze reis naar Kata Tjuta (de Olga's, ronde bergen). Hier hadden we een mooie wandeling door de Valley of the Winds. De Olga's beklimmen was toch wel zwaar. Wat bloed, zweet en tranen en zere kuiten verder, vervolgden we onze reis naar Kings Creek Station. Ooh wat was ik blij toen ik hoorde dat ik weer in een swag mocht slapen..... NOT. Weer voelde ik me net een ijsklontje.

- Vrijdag 27 april-
Voor de verandering mochten we weer vroeg opstaan. Onze trip werd voorgezet in de richting van Kings Canyon. Watarrka in Aborignie. In Kings Canyon hadden een hele steile trap, genaamd de Heart Attack Hill. Ik heb er foto's van gemaakt, maar niet de wandeling gemaakt op Kings Canyon. Onze tourguide vertelde er niet al te leuke verhalen over en daarom had ik het niet gedaan. Achteraf hoorde ik van de mensen die het wel hadden gedaan dat het reuze meeviel. Dat was wel even balen om te horen :(. Een paar andere van onze groep en ik deden een hele simpele wandeling. De viel erg tegen, want het was een erg saaie en korte wandeling en onze tourguide had ons iets heel anders verteld. Ik heb wel mooie foto's kunnen maken van de Canyon en we konden alles lekker op een slakkengangetje doen. Nadat iedereen veilig was teruggekeerd bij de bus, werd onze reis voortgezet naar Coober Pedy. Dit is de beroemdste opaalstad van Australie. Het was een rit van 10 uur op een lange, saaie, rechte weg. En wat doe je dan.... of course SLAPEN. Iedereen had inmiddels al ernorm slaaptekort opgebouwd. 's Avonds kwamen daar rond een uur of 8 aan. Iedereen was zo blij toen we hoorden dat we een gewoon bed en lekkere pasta kregen. Ik stuiterde alle kanten op :D. Alle huizen in Coober Pedy zijn ondergronds gebouwd, want het kan daar 52 graden worden. De huizen hebben een constante tempratuur van 23 graden. Het is dan echt een godsgeschenk om daar te mogen slapen, want voor het eerst in twee nachten voelde ik me geen ijsklontje :D.

- Zaterdag 28 april-
Jawel, we konden uitslapen tot 8 uur, wat een luxe als je twee nachten om 4 uur hebt moeten opstaan :D. Onze dag begon met een tour door museum. Hier lieten ze ons ondergrondse huizen van vroeger en nu zien. Ook zagen we een hoe een opaalmijn eruit zag. Het museum was vroeger een opaalmijn geweest. De museumgids vertelde ons alles over het leven in en rondom de opaalmijnen. Erg indrukwekkend als je weet dat de overheid niks aan de veiligheid doet in de mijnen en als dan ook nog de omstadigheden hoort waarin die mensen werken. Zeker geen pretje. Toen de rondleiding was afgelopen, kregen we een tour door Coober Pedy. Hier zagen we een ondergrondse kerk en een opvangcentrum voor jonge kangaroes en steen dat uit de mijnen komt. Dit zijn allemaal kleine bergjes. Enkele jaren geleden had een backpacker opaal gevonden tussen alle stenen. De opaalsteen die hij had gevonden, had een waarde van vijftigduizend Australische dollar. Toen de jongens uit onze tourgroep dit hoorden, wilden ze ook naar opaal gaan zoeken. In het Australisch heet dit Noodlen. Het was echt heel komisch om de jongens dat te zien doen. Ondertussen ging de rest van de groep kijken bij het opvangcentrum voor jonge kangaroes. De jonge kangaroes werden net gevoerd toen wij kwamen kijken. Echt heel schattig. Hierna was het weer tijd om in de bus te springen. Dit keer reden we naar Wirreminna. Bij een Kettlestation (een gigantische boerderij) was onze slaapplek. We zouden in een swag moeten slapen, maar gelukkig was er een stal met kamers. Normaal sliepen cowboys van verschillende kettlestations daar, maar dit keer was er niemand en konden wij er slapen. Lekker warm en een normaal bed dacht ik nog. Balen... totaal niet warm en niet echt luxieus :(. 's Avonds hadden we een heerlijk kampvuur en een super mooie sterrenhemel. Ik heb zelfs de planeet Mars gezien. Ook heb ik echte cowboys ontmoet en dat waren geen lelijke haha :P.

- Zondag 29 april-
Dit was onze laatste dag van de tour. We konden niet uitslapen, want een meisje van de tour had een vlucht om kwart voor 8 's avonds geboekt en de tour eindigde rond een uur of 7. Iedereen was best pissig op haar. Anders hadden we nog een beetje kunnen uitslapen. Onze eerste stop was bij Lake Heart. Het is een leegstaand zoutwater meer. Wat er overblijft is een zoutlaag en geen water. Het lijkt net of je door sneeuw loopt. Heel erg mooi :) Daarna reden we door naar het gebergte Flinders Range. Hierna stopten we voor een korte lunch in Port Augusta. Yummie!
We reisden door naar Alligator Gorge. Dit is een mix van heuvels, bergen en bos samen. We hadden tijd voor een wandeling. Het tempo zat er goed in, eerder powerwalk. Poeh poeh... Gelukkig konden we hiervan uitrusten in de bus, want we hadden een lange rit voor de boeg naar Adelaide. Het meisje van de dom geplande vlucht was gelukkig op tijd. Om half 8 kwam ik aan bij mijn hostel en toen zat de tour erop.

Ik vond de mensen met wie ik de tour heb gemaakt erg gezellig. Het merendeel was Duits ofja eigenlijk Duits-sprekend, een andere Nederlander, enkele Zwitsers, enkele Zuid-Koreaanse en Chinese mensen en twee Zweedse meisjes. Het grappig was ik kon het Duits redelijk verstaan en dan praatte ik Engels terug tegen de Duits-sprekenden. Ze hebben me een paar keer aangekeken zo van kun je ons verstaan. Maar naar vijf dagen kun je dan ook geen Duits meer horen.
De Zuid-Koreanen waren ook heel veel vriendelijk. Niet zo verlegen als ik had verwacht. Ze praatten gewoon met iedereen. Met Zweedse meiden heb ik ook veel opgetrokken. Het leuke was dat zij ook dezelfde Great Ocean Road tour gingen doen als mij.
Met de Nederlandse jongen hebben we de Zuid-Koreanen Nederlands geleerd. Hilarisch, voor hen is de uitspraak van de G best moeilijk.
Onze tourgids vond ik oke. Hij was aardig ongeorganiseerd en overdreef soms best. Dat was minder. Hij kon wel heel erg goed koken en ik heb ook best gelachen om en met hem.
Al met al een zeer geslaagde en gezellige tour.

Liefs en kussies en knuffels Suzan